“ฮึบไว้นะลูก อย่าร้องไห้นะ อดทนไว้อีกนิดเดียว”
ประโยคเด็ดที่ผู้ใหญ่มักจะพูด เมื่อเราหกล้มสมัยเด็ก จนกลายเป็นการปลูกฝังความคิดที่ให้พวกเราเติบโตมาเป็นคนที่อดทนเก่ง แต่ใครจะรู้บ้างว่า คำพูดเหล่านั้นคือความผิดพลาดในการสอนเด็กให้ไม่รู้จักกับอารมณ์ที่แท้จริงของตัวเอง?
ถ้าลูกรู้สึกเจ็บก็ร้องไห้ออกมาได้ เศร้าก็ร้องไห้ได้ หรือรู้สึกเสียใจก็ร้องไห้ได้เช่นกัน ไม่ต้องฝืนทำตัวเข้มแข็งตลอดเวลา เพราะใจคนเรานั้นแสนเปราะบาง
บางครั้งการที่เราสอนลูกเข้มแข็งมากเกินไปก็ไม่ใช่สิ่งที่ดี หากมันเป็นสิ่งที่เราไม่ได้เข้าใจในตัวลูกจริงๆ ว่าพวกเขากำลังเจ็บปวดเรื่องอะไรอยู่ ก็ยากที่จะทำความเข้าใจความอ่อนแอในตัว และจิตใจของลูกได้
เพราะฉะนั้นสิ่งแรกที่พ่อแม่ควรมีเลย คือ ความเข้าใจในตัวลูกของเราอย่างถ่องแท้ หากเราไม่เข้าใจเขา ก็ต้องพยายามทำความเข้าใจในตัวตน และจิตวิญญาณของพวกเขาจริงๆ เพราะบางเรื่องลูกก็ไม่สามารถพูดกับเราได้ หากพวกเขายังไม่รู้สึกไว้ใจคนเป็นพ่อเป็นแม่
การสอนให้ลูกมีแต่ความเข้มแข็ง หรือไม่แสดงความอ่อนแอให้คนอื่นเห็นจึงมักเป็นดาบ 2 คมอยู่เสมอ ถึงแม้ว่าลูกจะเข้มเเข็งในโลกแห่งความจริง แต่กลับอ่อนแอในโลกแห่งจิตใจ
แทนที่เราจะสอนลูกให้เป็นคนที่อดทนเก่งตั้งแต่เด็ก ลองเปลี่ยนมาสอนลูกให้เข้าใจ และรับมือกับอารมณ์ของตัวเองเป็นตั้งแต่เด็กน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด เพราะคนเราควร “ร้องไห้ได้” เมื่อรู้สึกเสียใจ และ “เศร้า” ได้ หากรู้สึกเจ็บปวด เพราะความเข้มแข็งทั้งร่างก
อย่าปล่อยให้ความรู้สึกเหล่านี้ถูกเก็บกดอยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดของจิตใจของเด็ก เพราะมีความเสี่ยงสูงมากที่เมื่อพวกเขาเติบโตไปแล้วเขาอาจจะมีอาการเป็น “โรคซึมเศร้า” ซึ่งจะยิ่งมีความน่ากลัว และอันตรายต่อทั้งร่างกายและจิตใจของตัวเองด้วย
ลองเอามือลูกทาบอก แล้วลองถามพวกเขาว่า “ตอนนี้ลูกรู้สึกอะไรอยู่” น่าจะเป็นสิ่งที่สำรวจได้ว่าภายในจิตใจของลูกว่าจริงๆ นั้น เขารู้สึกอย่างไร?
ทุกคนจึงควรมีสิทธิ์ที่จะบอกกับตัวเองได้อย่างภาคภูมิใจว่า “ไม่เป็นไรหรอกที่บางครั้งเราจะอ่อนแอ ไม่เป็นไรหรอกถ้าในบางครั้งเราจะร้องไห้ให้กับเรื่องที่ไร้สาระ ไม่เป็นไรหรอกหากมีบางวันที่มันไม่เป็นไปอย่างที่ใจเราคิด มันคงไม่เป็นไรจริงๆ หากเราจะร้องไห้มากเท่าไหร่ก็ได้เท่าที่ใจเราต้องการ “