เรามักได้ยินกันมาตลอดว่า ที่ตีก็เพราะรัก ที่ตีก็เพราะห่วง แต่จริงๆ แล้วอาจต้องลองมาสำรวจตนเองกันซักหน่อยว่าจริงๆ เราตีเพราะอะไร
เพราะตอนนั้นโกรธ
เพราะตอนนั้น เสียใจ
เพราะตอนนั้น มันต้องเอาให้จำ
เพราะตอนนั้น มันต้องได้ระบาย
เพราะตอนนั้น ไม่ได้คิดว่าลูกจะเจ็บปวดขนาดเสียน้ำตา
แล้วที่ว่าเพราะรักนั้นเกิดขึ้นตอนไหน ตอนที่ตีเสร็จแล้วจึงค่อยพูดว่ารักหรือเปล่า?
อย่าตีจนเหมือนลูกเป็นแค่ที่รองรับอารมณ์ของเรา
อย่าทำเหมือนเขาจำไม่ได้ ตีแล้วผ่านแล้วผ่านกันไป
เพราะ…เราไม่รู้เลยว่าทุกไม้ที่เราตี ทุบมือที่เราตบ มันกำลังทำให้ความรักที่เขามีต่อเรา กระเด็นหลุดหายไปทีละนิด ทีละนิดตามจำนวนที่เราตีเขาไปหรือเปล่า