จู่ๆ ลูกเราก็ไม่ยอมทานอาหารที่ชอบ เพราะบอกว่าเขาจะอ้วน
จู่ๆ ลูกเราก็ไม่ยอมไปลงทะเลทั้งที่เป็นกิจกรรมโปรด เพราะบอกว่าเขาอาจจะดำ
จู่ๆ ลูกเราก็ไม่ยอมให้ถ่ายรูปเขา เพราะบอกว่าเขาไม่หล่อ/ไม่สวย
เราก็กลับมาคิด ว่าลูกไปเอาความคิดแง่ลบแบบนี้มาจากไหน จนลองมานึกย้อนถึงคำที่เราพูดคุยกับเขาโดยไม่ตั้งใจ…และคิดว่าเราเรียกเขาด้วยความรัก ความเอ็นดู
” ไอ้อ้วนของแม่ ยัยลูกหมู กินขนาดนี้ยังไงก็เป็นหมู ”
” โถดำจนเห็นแต่ฟันแล้วลูกพ่อ ดำจริงๆ ได้ใครมา ”
” ยิ้มซะจมูกบานเลย ฟันก็หลอ ขี้เหร่จริงๆ ”
พอมาย้อนดูแล้ว เป็นเรานี่เอง ที่ทำให้ลูกเสียความมั่นใจ….เป็นเรานี่เองที่ทำให้ลูกไม่ภูมิใจกับสิ่งที่เขาเป็น
สัญญากับตัวเองเลยว่าต่อไป เราจะระวังคำของเราให้มากขึ้น…
ขอโทษนะลูก
